“Trykociarki” – kobiety przysłuchujące się obradom Trybunału Rewolucyjnego, zawzięcie szydełkowały, gdy na ich oczach setki osób ginęły na gilotynie. W tym szczególnym przykładzie z historii badaczy zaintrygował fakt czy robótki ręczne rzeczywiście zmniejszają okropieństwo oglądanych zdarzeń.
W serii eksperymentów, naukowcy z Uniwersytetu College w Londynie udowodnili, że zadania wymagające orientacji wzrokowo-ruchowej podczas oglądania poruszającego filmu, zmniejszają jego oddziaływanie. Badacze prezentowali uczestnikom kilkunastominutowy film, zawierający szczególnie drastyczne sceny ofiar wypadków samochodowych. Widzowie zostali losowo przydzieleni do grupy eksperymentalnej, która podczas seansu wykonywała zadania dodatkowe i grupy kontrolnej, która jedynie oglądała film. Przez następny tydzień, badani zapisywali w dzienniku ilość i treść myśli, które powracały do wydarzeń oglądanych na filmie. Tak jak przewidywali naukowcy, oglądający, których zadaniem było wystukiwanie specyficznego wzoru na klawiaturze (zadanie wzrokowo-ruchowe), deklarowali znacząco mniej natrętnych myśli na temat emocjonującego filmu niż widzowie z grupy kontrolnej, którzy nie wykonywali żadnego zadania.
Zdaniem naukowców jest to dowód na to, że czynności wykonywane w czasie kodowania traumatycznych informacji wpływają na to, jak treści zostaną zapamiętane i w efekcie zmniejszają prawdopodobieństwo wystąpienia natręctw charakterystycznych dla zespołu stresu pourazowego (PTSD). Autorzy uważają, że za odbiór bodźców traumatycznych i wykonywanie zadań wzrokowo-ruchowych, prawdopodobnie odpowiada ten sam rodzaj zasobów poznawczych.
Wyniki badań doktor Emily Holmes i współpracowników sugerują, że istnieją stosunkowo proste metody pomocy psychologicznej podczas interwencji kryzysowej – wykonywanie prostych zadań wzrokowo-ruchowych może zmniejszyć cierpienie osób przebywających np. w poczekalni pogotowia ratunkowego.
Holmes, E. A., Brewin, C. R., Hennessy, R. G. (2004). Trauma films, information processing, and intrusive memory development. Journal of Experimental Psychology: General, 133, 3–22.
Zawsze można po prostu pograć w tetrisa ;)
http://www.neurotyk.net/2009/02/traumatyczny-tetris/
Czytałam ostatnio, że granie w tetrisa rozwija jakąśtam część mózgu u dzieci. Naukowcy sprawdzili :) To było chyba w Science, ale w polskich mediach też o tym pisali. Całkiejm pożyteczny ten tetris, ciekawe czy FIFA albo Pro też tak rozwijają mózg i zwalczają traumę :P
Wow, super! Od razu mi się przypominają te wszystkie filmy kostiumowe gdzie młoda nieszczęśliwa romantyczka miała zostać wydana za starego bogacza bo tak wybrał ojciec… i ona smutna siedzi przy oknie na pięknym zdobionym fotelu i haftuje… haftuje i szlocha. Już wiem dlaczego haftuje :)